Chronic Obstructive Pulmonary Disease (COPD) wordt gekarakteriseerd door een chronische luchtwegvernauwing die meestal progressief is. De luchtwegobstructie is grotendeels irreversibel, maar intensiteit en klachtenpatroon kunnen per patiënt variëren.

De functionele diagnose COPD wordt gesteld bij de groep patiënten met kenmerken van chronische bronchitis, bronchiolitis en emfyseem. COPD is daarmee eigenlijk een verzamelnaam of een aanduiding van een syndroom waarbij verdere karakterisering zinvol is.

 

COPD is geassocieerd met inflammatie van het slijmvlies van de luchtwegen en wordt meestal veroorzaakt door toxische deeltjes en gassen, zoals bij roken. In de laatste definitie volgens de GOLD (Global Initiative for Chronic Obstructive Lung Disease) wordt nadrukkelijk benoemd dat COPD een behandelbare en mogelijk voorkombare aandoening is.

Chronische bronchitis wordt gedefinieerd als een aandoening die gepaard gaat met chronisch of telkens terugkerend hoesten met opgeven van sputum. Deze klachten zijn aanwezig op de meeste dagen van ten minste drie maanden per jaar gedurende twee opeenvolgende jaren, waarbij andere oorzaken van long- of hartziekten zijn uitgesloten. Bij chronische bronchitis is meestal geen sprake van bronchusobstructie zoals die wel aanwezig kan zijn bij astma en per definitie bij COPD. Bij emfyseem is er ook destructie van longparenchym. Zelfs bij een relatief milde obstructie kan de destructie nadrukkelijk op de voorgrond staan.