Ondervoeding bij ziekte

Ondervoeding is een acute of chronische toestand waarbij een tekort of disbalans van energie, eiwit en andere voedingsstoffen leidt tot meetbare, nadelige effecten op lichaamssamenstelling, functioneren en klinische resultaten. Ondervoeding is een probleem dat niet alleen in derdewereldlanden voorkomt – waar het meestal samenhangt met armoede – maar ook in de westerse samenleving, waar het vrijwel altijd geassocieerd is met ziekte.

De etiologie van ondervoeding is complex en bestaat vaak uit een combinatie van verminderde intake, verhoogde verliezen en/of een toegenomen metabole behoefte. De pathofysiologie is duidelijk anders wanneer ook sprake is van een stressrespons (inflammatie).

Door een toename van meer invasieve behandeltechnieken en een langere overleving van patiënten met chronische ziekten zullen steeds meer patiënten gedurende korte of lange tijd afhankelijk zijn van (gedeeltelijke) ondersteuning met enterale en/of parenterale voeding. Vroege herkenning en behandeling van (dreigende) ondervoeding kunnen complicaties en een langere opnameduur beperken. Steeds nadrukkelijker wordt aandacht geschonken aan gepersonaliseerde voedingstherapie, waarbij de individuele voedingsbehoeften worden gemeten en de voedingstherapie op het individu wordt afgestemd.